31 Ιανουαρίου 1928. Πωλείται για πρώτη φορά από την αμερικανική εταιρεία 3M, μία διάφανη κολλητική ταινία που αργότερα έγινε γνωστή ως «Scotch tape».
Πρόκειται για αυτό που στην Ελλάδα επικράτησε να ονομάζεται σελοτέιπ. Σύμφωνα με μία άλλη εκδοχή, η 3M άρχισε να πουλά το σελοτέιπ δύο χρόνια αργότερα, το 1930.
Όπως και εάν έχει, πρόκειται για ένα προϊόν που μετρά σχεδόν έναν αιώνα ζωής και βρίσκεται σήμερα μέσα σε κάθε σπίτι.
Και το οφείλουμε στον Richard Drew, έναν Αμερικανό μηχανικό που προτιμούσε να παίζει το μπάντζο του από το να πηγαίνει στο πανεπιστήμιο, ή πολύ περισσότερο, να δουλεύει σε ένα γραφείο.
Ο Drew παράτησε το πανεπιστήμιο μετά από 1,5 χρόνο και έκανε μαθήματα στον σχεδιασμό μηχανημάτων δια αλληλογραφίας, πριν τελικά προσληφθεί σε ηλικία 22 ετών από την εταιρεία Minnesota Mining and Manufacturing Company (αργότερα θα μετονομαζόταν σε 3Μ), που την εποχή εκείνη κατασκεύαζε γυαλόχαρτο.
Δουλειά του ήταν να παραδίδει δείγματα γυαλόχαρτων σε κατασκευαστές αυτοκινήτων, οι οποίοι τα χρησιμοποιούσαν κατά τις βαφές. Τη δεκαετία του 1920, ήταν πολύ της μόδας τα δίχρωμα αυτοκίνητα, όμως οι εργάτες που καλούνταν να τα βάψουν αντιμετώπιζαν πολλές δυσκολίες.
Για να διαχωρίσουν τα σημεία του αμαξώματος που δεν έπρεπε να βαφτούν, κολλούσαν εφημερίδες, όμως η κόλλα ήταν τόσο ισχυρή ώστε όταν τις αφαιρούσαν, τα πάντα είχαν γίνει χάλια.
Μόλις το είδε αυτό ο Drew, αποφάσισε να βρει έναν καλύτερο τρόπο. Πέρασε τα επόμενα δύο χρόνια δοκιμάζοντας τα πάντα, για να φτιάξει μια ταινία που θα κολλούσε αρκετά αλλά θα ήταν και εύκολο να ξεκολλήσει.
Μάλιστα ένα υψηλόβαθμο στέλεχος της εταιρείας, ο Willian McKnight, του είπε να σταματήσει αυτό το χάσιμο χρόνου και να κάνει τη δουλειά του. Όμως ο Drew ήταν αποφασισμένος και έτσι συνέχισε να ασχολείται με το project αυτό εκτός του ωραρίου εργασίας του.
Τελικά, το 1925 βρήκε τη φόρμουλα που αναζητούσε: Χαρτί κρεπ και ξυλόκολλα, ανακατεμένη με γλυκερίνη.
Όταν παρουσίασε αυτή την πρώτη εκδοχή του προϊόντος του στους εργάτες στις αυτοκινητοβιομηχανίες, εκείνοι τη μίσησαν. Το χαρτί είχε κόλλα μόνο στις άκρες του και έτσι συνεχώς έπεφτε, με αποτέλεσμα να μην είναι καθόλου πρακτικό στη χρήση.
«Πάρτο πίσω στους Σκωτσέζους (Scotch) για τους οποίους δουλεύεις και πες τους να βάλουν και άλλη κόλλα», του είπαν, χρησιμοποιώντας το στερεότυπο για τους Σκωτσέζους για να υπονοήσουν ότι η εταιρεία είχε τσιγκουνευτεί την κόλλα.
Αυτό ήταν. Το όνομα Scotch κόλλησε και η νέα εκδοχή της κολλητικής ταινίας της 3Μ, που τελικά έγινε διάφανη, έμεινε γνωστή ως Scotch tape. Στην πορεία, μάλιστα, η εταιρεία θα κυκλοφορούσε και άλλα προϊόντα στη σειρά Scotch, όπως για παράδειγμα τα σφουγγαράκια Scotch Brite.
Το σελοτέιπ του Drew κυκλοφόρησε καθώς η αμερικανική οικονομία βυθιζόταν στη Μεγάλη Ύφεση. Ήταν η εποχή που οι Αμερικανοί δεν είχαν πια χρήματα να αγοράσουν καινούργια πράγματα και έτσι αναγκάζονταν να επιδιορθώσουν έστω και πρόχειρα ό,τι χαλούσε, σκιζόταν ή έσπαγε. Το Scotch tape έγινε δημοφιλές και μετέτρεψε την 3Μ στην πανίσχυρη πολυεθνική που γνωρίζουμε σήμερα.
Μάλιστα ο William McKnight, που είχε πει στον Drew να μην ασχολείται με αυτό το project, έγινε τελικά πρόεδρος της εταιρείας. Έχοντας κατανοήσει ότι η 3Μ μόνο κερδισμένη μπορεί να βγει από τους πειραματισμούς των υπαλλήλων της, εγκαινίασε τον κανόνα του 15%, που επέτρεπε στους μηχανικούς της να αφιερώνουν το 15% του χρόνου εργασίας τους σε projects που τους ενδιαφέρουν.
«Εάν βάλετε φράχτες γύρω από τους ανθρώπους, θα έχετε πρόβατα. Δώστε στον κόσμο τον χώρο που χρειάζεται», έχει πει ο McKnight, σύμφωνα με το Smithsonian Magazine. Και ο κανόνας του 15% εφαρμόζεται μέχρι και σήμερα σε πολλές από τις μεγάλες και καινοτόμες εταιρείες της Silicon Valley.
Όσο για τον ίδιο τον Drew; Μετά την επιτυχία του σελοτέιπ τέθηκε επικεφαλής ενός εργαστηρίου της 3Μ για την ανάπτυξη νέων προϊόντων, όπου ήταν ελεύθερος να δουλέψει πάνω στις ιδέες του. Μαζί με την ομάδα του, κατοχύρωσαν περισσότερες από 30 πατέντες, για προϊόντα όπως οι προστατευτικές μάσκες προσώπου.
Αποσύρθηκε από την 3Μ το 1962 και πέθανε το 1980, σε ηλικία 81 ετών.