Μέχρι σήμερα, έχει ήδη αποδειχθεί και είναι πλέον σίγουρο, ότι τα τα πλαστικά αντικείμενα θα μπορούσαν να ρυπαίνουν τα υδάτινα περιβάλλοντα έως και 500 χρόνια! Αντίστοιχα, τα μικροπλαστικά μπορούν να φτάσουν στο πιάτο μας.
Μια ακόμα απίστευτη τέτοια συσχέτιση περιβάλλοντος – διατροφής αναδεικνύουν τα αποτελέσματα μιας πιο πρόσφατης μελέτης, που αποδεικνύει έναν παρόμοιο κίνδυνο από τεχνητές ουσίες που απελευθερώνονται στο περιβάλλον.
Ειδικότερα, σύμφωνα με τη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο Environmental Science & Technology, οι τοξικές χημικές ουσίες που εκλύονται από τα ελαστικά των αυτοκινήτων θα μπορούσαν να καταλήξουν στο πιάτο μας, καθώς όλο και περισσότερα λαχανικά απορροφούν τους ρύπους.
Πώς συμβαίνει αυτό; Σύμφωνα με τους Αυστριακούς ερευνητές, όταν τα σωματίδια από τα ελαστικά των αυτοκινήτων διασπώνται, αφήνουν ένα δυνητικά επικίνδυνο αποτύπωμα. Τα σωματίδια αυτά στη συνέχεια μεταφέρονται με τον άνεμο και τη βροχή, καταλήγοντας τελικά σε ποτάμια και συστήματα αποχέτευσης.
Τα λύματα και η λυματολάσπη, που θα μπορούσαν να συγκεντρώνουν τις τοξικές αυτές ουσίες, χρησιμοποιούνται συχνά ως λιπάσματα στη γεωργία, με αποτέλεσμα αυτά τα σωματίδια να μολύνουν το έδαφος και να καταλήγουν στη σοδειά.
Η ερευνητική ομάδα εκτιμά ότι ένας άνθρωπος, κατά μέσο όρο, αφήνει πίσω του ακούσια περίπου ένα κιλό δυνητικά τοξικών σωματιδίων κάθε χρόνο.
Για να καταλήξουν σε αυτά τα εκπληκτικά συμπεράσματα, οι επιστήμονες πρόσθεσαν πέντε χημικές ουσίες σε ένα… μαρούλι. Τέσσερις από αυτές τις χημικές ουσίες συγκαταλέγονται στα περιεχόμενα της παραγωγής ελαστικών, χωρίς ωστόσο να έχουν όλες αποδεδειγμένα επιβλαβές ιστορικό.
Παρόλα αυτά, επιβεβαιώθηκε ερευνητικά ότι η πέμπτη χημική ουσία, που ονομάζεται 6PPD-κινόνη, είναι τοξική. Αν και δεν αποτελεί μέρος της διαδικασίας παραγωγής ελαστικών, δημιουργείται ως υποπροϊόν μόλις ξεκινά η χρήση των νέων ελαστικών.
Όχι μόνο αυτό, αλλά στο παρελθόν οι μελετητές έχουν συνδέσει τη συγκεκριμένη χημική ουσία με μαζικούς θανάτους σολομών στις Ηνωμένες Πολιτείες.
«Οι μετρήσεις μας απέδειξαν ότι τα μαρούλια προσλάμβαναν όλες τις ενώσεις που ερευνήσαμε μέσω των ριζών τους, τις μετέφεραν στα φύλλα του μαρουλιού και τις συσσώρευαν εκεί» εξηγεί η δρ. Anya Sherman, διδακτορική φοιτήτρια στο Κέντρο Μικροβιολογίας και Επιστήμης Περιβαλλοντικών Συστημάτων (CMESS) και πρώτη συγγραφέας της μελέτης.
Η ίδια διαδικασία παρατηρήθηκε και όταν τα μαρούλια δεν εκτέθηκαν άμεσα στα χημικά: «Τα φύλλα του μαρουλιού προσλαμβάνουν συνεχώς τις δυνητικά επιβλαβείς χημικές ουσίες που απελευθερώνονται από τα σωματίδια, που δημιουργούνται από την τριβή των ελαστικών μακροπρόθεσμα» αναφέρει σχετικά ο δρ. Thilo Hofmann, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας.
Εκτός αυτού, προέκυψαν νέες ενώσεις από την αλληλεπίδραση των ουσιών των ελαστικών και των μαρουλιών, χωρίς όμως να αποσαφηνιστεί η επικινδυνότητά τους: «Δεδομένου ότι δεν γνωρίζουμε την τοξικότητα αυτών των μεταβολιτών, αποτελούν κίνδυνο για την υγεία που δεν μπορεί να εκτιμηθεί μέχρι στιγμής», τονίζει ο δρ. Thorsten Hüffer, ανώτερος επιστήμονας του CMESS.
Η ερευνητική ομάδα σκοπεύει μελλοντικά να ανιχνεύσει όλη τη διαδρομή των ρύπων από τον αυτοκινητόδρομο στο πιάτο μας.