Προχθές το απόγευμα όταν βγήκαν τα μέτρα για την απαγόρευση της (άσκοπης) κυκλοφορίας, βρέθηκα μπροστά σε ένα πολύ ενδιαφέρον δίλημμα: να περάσω τις υπόλοιπες δεκατέσσερις ημέρες στο σπίτι μου ή μαζί με το αγόρι μου με το οποίο βγαίνουμε μόλις ένα μήνα μαζί;
Δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ πολύ, και αποφάσισα να φτιάξω μια βαλίτσα με λίγα και απαραίτητα ρούχα και να πάω σε εκείνον.
Η επιλογή μου ήταν απόλυτα συνειδητή: δεν θυμάμαι από πότε έχω να μείνω σε ένα σπίτι με κάποιον που θέλω πολύ, χωρίς να χρειάζεται να πάμε κάπου, να δουλέψουμε εξωφρενικά ή να αγχωθούμε υπερβολικά για πράγματα καθημερινής ρουτίνας.
Τη θεώρησα μια σπουδαία ευκαιρία να γνωριστούμε καλύτερα, να περάσουμε χρόνο μαζί, είτε μιλώντας, είτε βλέποντας ταινίες, είτε μαγειρεύοντας.
Ωστόσο, δεν είναι όλα τα ζευγάρια στην ίδια φάση και δεν βιώνουν την καραντίνα σαν μια ιδανική κατάσταση να περάσουν ποιοτικό χρόνο με το σύντροφό τους. Φταίνε τα χρόνια που είναι μαζί, έχουν κάτι άλλο;