Το 1985 το επίπεδο δυσκολίας κατάκτησης μιας εκ των κορυφών των Ιμαλαΐων δεν είχε καμία σχέση με το σημερινό.
Η ψηλότερη οροσειρά του κόσμου ήταν τότε ακόμα «άγνωστη», με εξαίρεση τους ντόπιους δεινούς ορειβάτες Σέρπα, που προϊόντος του χρόνου έγιναν οι ιχνηλάτες και ξεναγοί στην εξερεύνηση του Έβερεστ και των άλλων κορυφών, ως θεματοφύλακες του αλπικού τουρισμού στα Ιμαλάια.
Οι ανέσεις ήταν πολύ λιγότερες, ο εξοπλισμός πειραματικός και οι επικοινωνίες «πρωτόγονες».
Οι γνώσεις για τα ψηλότερα βουνά του κόσμου ήταν ελάχιστες και οι καιρικές προγνώσεις γινόταν επιτόπου από τους ορειβάτες – ούτε internet, ούτε δορυφορικά τηλέφωνα.
Εκείνη την εποχή δινόταν μόνο μία άδεια από τη νεπαλέζικη κυβέρνηση για κάθε διαδρομή και το φθινόπωρο του ’85 αυτή που ήταν ανοιχτή ήταν η Annapurna South, στα 7219 μέτρα.
Η κεντρική κορυφή της οροσειράς Annapurna, στα 8.091 μέτρα, παραμένει έως και σήμερα η πιο επικίνδυνη στον κόσμο.
Μια παρέα Ελλήνων θα διαπίστωνε τον Οκτώβριο του 1985 ότι και η ανάβαση στην 10η σε ύψος κορυφή της συγκεκριμένης οροσειράς, τη πιο νότια απ’ όλες, συνιστούσε ένα ιδιαίτερα παράτολμο εγχείρημα.