Η γη- διάολε, το ίδιο το έδαφος– δίνει την αίσθηση ότι αποκτά ζωή και τα πάντα γύρω μας αρχίζουν να χορεύουν σ’ έναν δικό τους, εκστατικό ρυθμό.
Το αίμα φαίνεται ν’ αφαιρείται από την πλειονότητα των ανθρωπίνων προσώπων, σε σημείο που όλα τους να μοιάζουν με πάλλευκα κακέκτυπα του πρότερου εαυτού τους.
Ένας αρχέγονος φόβος βγαίνει από το ερεβώδες κελί του, αναδύεται με τρομακτική ταχύτητα στην επιφάνεια και, εν ριπή οφθαλμού, γίνεται δεύτερο δέρμα στο κορμί των πάντων.
Ο πανικός, λογικός. Άλλωστε, εδώ μιλάμε για σεισμικές δονήσεις. Πώς γίνεται να μη φοβάται κανείς έναν αρκετά μεγάλο σεισμό, όταν μάλιστα αυτός κάνει εντελώς αναπάντεχα την εμφάνισή του;
Κι όμως, πίσω στο 1981 τα πράγματα έδειχναν πως θα βελτιώνονταν αισθητά στον συγκεκριμένο τομέα: με «αφορμή» τους σεισμούς στις Αλκυονίδες νήσους που κράτησαν 10 ολόκληρες ημέρες (24 Φεβρουαρίου- 4 Μαρτίου) και ήταν μεγέθους έως και 6.7 της κλίμακας Ρίχτερ, οι επιστήμονες Παναγιώτης Βαρώτσος, Καίσαρ Αλεξόπουλος και Κωνσταντίνος Νομικός παρουσίασαν στο Όσλο τη μέθοδο “BAN”, η οποία πήρε το όνομά της από τ’ αρχικά των επιθέτων τους.