Στα μέσα της δεκαετίας του ’70 η χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου είχε περάσει ανεπιστρεπτί.
Η τηλεόραση είχε μπει στη συντριπτική πλειονότητα των σπιτιών και ήταν φανερό ότι η μεγάλη οθόνη έπνεε τα λοίσθια ως βασικό μέσο ψυχαγωγίας.
Συνεπώς ήταν επόμενο να ενταχθούν μεγάλοι δημιουργοί και ερμηνευτές της εποχής στο νόμο της τεχνολογικής εξέλιξης.