Η Κάρα Σκρούμπις είχε πάθος με το μπαλέτο από τότε που ήταν 3.
Η μεγάλη περιπέτειά της με τον καρκίνο των οστών που οδήγησε στον ακρωτηριασμό του ενός της κάτω μέλους, όπως λέει, δεν ακύρωσε το σκοπό ζωής της, αντιθέτως, τον ενίσχυσε.
Τον Οκτώβριο του 2019, η τότε 18χρονη ξύπνησε με πόνο στο αριστερό της γόνατο. Ως πρωτοετής και χορεύτρια στο πανεπιστήμιο του Μπάφαλο, αγχώθηκε για πιθανό τραυματισμό. Ωστόσο, η πρώτη διάγνωση ήταν καθησυχαστική και έτσι πέρασε το τρίμηνο, αντέχοντας τον πόνο.
Ο πόνος, ωστόσο, επέμενε οπότε τα Χριστούγεννα του ίδιου έτους, η φοιτήτρια αποφάσισε να πάει σε ορθοπεδικό γι’αυτό που η ίδια περιέγραφε ως ένα «ζεστό εξόγκωμα» που θεωρούσε πως ίσως ήταν θρόμβος ή θυλακίτιδα.
Η εξέταση αποκάλυψε πως επρόκειτο για όγκο και τον Ιανουάριο του 2020 η Σκούμπρις διαγνώστηκε με οστεοσάρκωμα, έναν κοινό κακοήθη όγκο των οστών.
Η θεραπεία για το οστεοσκάρκωμα μπορεί να περιλαμβάνει χημειοθεραπεία, ακτινοβολία, εγχείρηση ή, όπως στην περίπτωση της 21χρονης, ακρωτηριασμό.
Ξεκίνησε με χημειοθεραπεία, όμως σύντομα κλήθηκε να αποφασίσει μεταξύ της επέμβασης για την αφαίρεση του όγκου και του ακρωτηριασμού.
«Η χημειοθεραπεία είχε μεγάλες συνέπειες στο σώμα μου και, ασφαλώς, ο ακρωτηριασμός αλλάζει εντελώς τη ζωή σου. Όμως, ήθελα να φύγει ο όγκος. Δεν ήθελα να κάνω άλλες θεραπείες» εξηγεί η ίδια.
«Ήξερα πως πολλά παιδιά που είχαν κάνει επέμβαση αφαίρεσης όγκου, όπου γίνεται προσπάθεια να κρατηθεί όσο το δυνατό περισσότερο οστό, υποτροπίαζαν. Οπότε είπα, πάμε, θέλω να τελειώνω μ’αυτό».
Η επέμβαση έγινε τον Απρίλιο του 2020. Μετά το τέλος της θεραπείας, εννέα μήνες χημειοθεραπείας και άλλους οκτώ ανοσοθεραπείας, απέκτησε το νέο προσθετικό της μέλος.
Έκτοτε, εκτός από τη νέα αποστολή που βρήκε, για τη στήριξη νέων παιδιών με το ίδιο πρόβλημα, προσπάθησε και κατάφερε να σταθεί η ίδια στα πόδια της, αρνούμενη να εγκαταλείψει τα όνειρά της.
Όπως λέει, θεώρησε τον ακρωτηριασμό της μια θετική εξέλιξη που την ώθησε να συντονιστεί με το σώμα της.
«Ποτέ δεν παραιτήθηκα από την πίστη πως θα μπορούσα να χορέψω ξανά. Μεγαλώνοντας ήμουν εξαιρετικά ψηλή και δε με αντιμετώπιζαν θετικά τα παιδιά στο σχολείο. Οπότε το μπαλέτο ήταν ο τρόπος μου να εξισορροπήσω όλο αυτό και ο χώρος όπου μπορεί να νιώσει όμορφα το σώμα μου ανεξαρτήτως του τι λέει ο οποιοσδήποτε» εξηγεί η ίδια.
«Μετά τον ακρωτηριασμό μου, είναι περίπου το ίδιο. Δεν δείχνω όπως οι συνομήλικές μου, όμως μπορώ ακόμα να κάνω το σώμα μου να φαίνεται όμορφο, να κάνω πράγματα που κάνουν και τα άλλα παιδιά.
Το μπαλέτο είναι ένας τρόπος αποδοχής της αναπηρίας μου, ένας τρόπος να δείχνω πως δε φοβάμαι να κάνω αυτό που θέλω. Ελπίζω η ιστορία μου να δείξει σε άλλα παιδιά και νέους πως τα όνειρά τους δεν τελειώνουν εξαιτίας μιας ολέθριας διάγνωσης, όπως το οστεοσάρκωμα» καταλήγει η 21χρονη.