Η πολυαναμενόμενη νέα ταινία για τη ζωή και τους έρωτες της Γουίτνεϊ Χιούστον μπορεί να έχει εγκριθεί από τους δικούς της ανθρώπους, αλλά οι δημιουργοί δεν θέλουν να «κολακέψουν κανέναν».
Στα 10 χρόνια από τότε που η Γουίτνεϊ Χιούστον έχασε τη ζωή της, τέσσερις ταινίες προσπάθησαν να αφηγηθούν την ιστορία της.
Με γρήγορη διαδοχή, είχαμε ένα μη εγκεκριμένο ντοκιμαντέρ, ένα εγκεκριμένο, μια τηλεοπτική απεικόνιση της Lifetime, καθώς και μια ταινία που επικεντρώθηκε αποκλειστικά στη σχέση της με την κόρη της, Bobbi Kristina.
Σύμφωνα με τον Anthony McCarten, ο οποίος έγραψε την πρώτη μεγάλου προϋπολογισμού βιογραφία της σταρ στο Χόλιγουντ, το I Wanna Dance with Somebody, όλες αυτές οι ταινίες είχαν ένα κοινό. «Έχουν εμμονή με τα λάθη της», δήλωσε στον Guardian. «Ήταν όλες εντυπωσιοθηρικές».
Ταυτόχρονα, πιστεύει ότι αντικατοπτρίζουν με ακρίβεια την κίτρινη άποψη που πολλοί έχουν εδώ και καιρό για τη σταρ. «Όταν οι άνθρωποι ακούν το όνομα «Whitney Houston», αναπόφευκτα λένε τη λέξη «τραγική»», δήλωσε ο McCarten. «Είναι μια καθολική αντίληψη. Από κάποια άποψη, αυτή η ταινία είναι μια διόρθωση αυτής της άποψης».
«I Wanna Dance With Somebody»: Τι θα δούμε στην ταινία
Πολλοί μπορεί να την προσεγγίσουν με σκεπτικισμό. Το «I Wanna Dance with Somebody» είναι το πνευματικό παιδί της περιουσίας της Χιούστον, στην οποία συμμετέχουν η κουνιάδα της και εκτελεστής της Pat Houston, καθώς και η εταιρεία που ελέγχει βασικά τμήματα των μουσικών δικαιωμάτων της, η Primary Wave, και ο άνθρωπος που την υπέγραψε και, όπως λένε κάποιοι, τη διαμόρφωσε, ο Clive Davis.
Αν και όλοι αυτοί έχουν εγκρίνει το τελικό προϊόν, ο McCarten αμφισβητεί έντονα την υπόθεση ότι αυτό είχε ως αποτέλεσμα οποιαδήποτε αποδυνάμωση ή λογοκρισία της δουλειάς του. «Τους είπα «δεν θα έχετε συγγραφικό έλεγχο σε αυτό»», είπε. «Δεν το κάνω αυτό για να κολακεύσω κανέναν».
Μάλιστα, η σκηνοθέτρια της ταινίας, Kasi Lemmons, δήλωσε ότι υπάρχουν σκηνές στην ταινία που σίγουρα έκαναν το περιβάλλον της να αισθανθεί άβολα.
«Ένα από τα πράγματα που ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση σε αυτό ήταν να ασχοληθούμε με αληθινούς ανθρώπους, με αληθινά συναισθήματα και αναμνήσεις και απόψεις», είπε. «Είχαν εγκρίνει το σενάριο, αλλά το να το δουν ως ταινία ήταν διαφορετικό πράγμα».
Αν και το τελικό κόψιμο της ταινίας περιλαμβάνει κάποιες από τις πιο ζοφερές ή πιο αμφιλεγόμενες λεπτομέρειες της ιστορίας της Χιούστον -στην πραγματικότητα ορισμένα πράγματα γίνονται πιο σαφή από ό,τι πριν-, οι δημιουργοί της ταινίας παραδέχονται ότι πρωταρχικός τους στόχος ήταν να κάνουν την ταινία μια γιορτή. «Ήθελα να επικεντρωθώ στα τεράστια επιτεύγματά της», δήλωσε ο McCarten.
Προς αυτή την κατεύθυνση, μεγάλο μέρος της ταινίας επικεντρώνεται στη δημιουργία και στην εκτέλεση της μουσικής της. Ταυτόχρονα, αυτή η μουσική ακούγεται δραματικά διαφορετική από τον τρόπο με τον οποίο ακούστηκε στις ηχογραφήσεις στο στούντιο, στις ζωντανές συναυλίες ή στις τηλεοπτικές παραστάσεις.
Τα πάντα έχουν υποστεί φρεσκάρισμα και ενίσχυση για να εκμεταλλευτεί το σύστημα ήχου Dolby 5.1 ενός σύγχρονου κινηματογράφου. Όλα τα φωνητικά προέρχονται από τη Χιούστον, αλλά οι αναπνοές της ηθοποιού που την υποδύεται, της Βρετανίδας σταρ Naomi Ackie, έχουν ενσωματωθεί επιδέξια, ώστε να γίνει αισθητή η σωματικότητα της ερμηνείας. «Πρέπει να ακούγεται και να μοιάζει σαν να τραγουδάει ζωντανά», δήλωσε η Lemmons. «Και η Ναόμι ήξερε κάθε ανάσα των τραγουδιών».
Το βάθος αυτών των αναπνοών και η επιδεξιότητα με την οποία η Χιούστον τις χρησιμοποίησε είναι δύο στοιχεία που ο McCarten θεωρεί κλειδί για την ευφυΐα της. «Όποιος μουσικός στεκόταν ποτέ πίσω της κατά τη διάρκεια των εμφανίσεών της, συχνά παρατηρούσε ότι αυτό το μικρό της πλαίσιο μπορούσε να επεκταθεί μαγικά», είπε.
«Έπαιρνε μια ανάσα με ολόκληρο τον θώρακά της. Λένε ότι οι φάλαινες μπορούν να το κάνουν αυτό όταν βυθίζονται χιλιόμετρα κάτω από τον ωκεανό. Διαστέλλουν τα πλευρά τους για να συγκρατήσουν τεράστιες ποσότητες αέρα. Ο τρόπος με τον οποίο η Γουίτνεϊ μπορούσε να κρατήσει αυτό το έρμα αέρα, σε συνδυασμό με τη δύναμη με την οποία μπορούσε να διατηρήσει τις υψηλές νότες και να προσθέσει βιμπράτο, ήταν μαγευτικός».
Φυσικά, δεν θα μπορούσαν να λείψουν οι θρίαμβοι και οι δοκιμασίες της ζωής της. Μια αμφιλεγόμενη πτυχή που παρουσιάζεται με μεγαλύτερη ειλικρίνεια και εξειδίκευση από κάθε προηγούμενη απεικόνιση είναι η σχέση της με τη φίλη και συνεργάτιδά της Robyn Crawford, η οποία δεν είχε καμία συμμετοχή στην ταινία.
Ενώ τα προηγούμενα έργα υπονοούσαν έντονα μια λεσβιακή σχέση, η νέα ταινία την κάνει σωματικά σαφή. Σύμφωνα με τη Lemmons, αυτό έχει να κάνει εν μέρει με τις λεπτομέρειες που προσφέρονται στα απομνημονεύματα της Crawford, τα οποία δημοσιεύτηκαν το 2019.
Ο Μακ Κάρτεν δήλωσε ότι η αλλαγή της στάσης του κοινού απέναντι στη σεξουαλικότητα έπαιξε επίσης ρόλο. «Ζούμε σε μια πολύ πιο ανεκτική εποχή», είπε. Αντίθετα, «το να είσαι ανοιχτός τη δεκαετία του ’80 ήταν πολύ-πολύ δύσκολο», είπε.
Ο πόνος αυτής της κριτικής γίνεται αντιληπτός στην ταινία από την έντονα αποδοκιμαστική στάση απέναντι στη σχέση που επέδειξε ο πατέρας τής Γουίτνεϊ Χιούστον καθώς και η μητέρα της, Σίσι Χιούστον.
Τόσο η Lemmons όσο και ο McCarten πιστεύουν ότι αν η Χιούστον είχε μεγαλώσει στη σημερινή εποχή των non-binary ποπ σταρ, όπως η Janelle Monae και η Demi Lovato, θα μπορούσε να είναι πλήρως ανοιχτή για τη σχέση της με την Crawford. Όσον αφορά το πώς η Χιούστον έβλεπε τη δική της σεξουαλικότητα, η Lemmons πιστεύει ότι ήταν «ρευστή», ενώ ο McCarten επιλέγει τον χαρακτηρισμό «bi-curious – τουλάχιστον στα νεότερα χρόνια της».
Η ματαιότητα της τοποθέτησης μίας και μόνο ετικέτας στη σεξουαλικότητα της Χιούστον ήταν κάτι που μοιράστηκε με τον Ντέιβις. Μια σκηνή της ταινίας τον δείχνει να της αποκαλύπτει έναν άνδρα εραστή. Ενώ ο Davis δεν μιλούσε τότε δημόσια για τέτοια πράγματα, έγραψε γι’ αυτό στα απομνημονεύματά του το 2013. «Ήταν σημαντικό για τον Κλάιβ να το βάλει αυτό στην ταινία», δήλωσε η Λέμονς. «Εκείνος και η Γουίτνεϊ είχαν αυτό το κοινό σημείο».
Μια σεξουαλική πτυχή που απουσιάζει αξιοσημείωτα από την ταινία είναι ένας ισχυρισμός που διατυπώθηκε στο ντοκιμαντέρ του 2018 από τον Kevin Macdonald ότι η τραγουδίστρια είχε κακοποιηθεί από μια φίλη της οικογένειας όταν ήταν μικρή.
Αν και το περιβάλλον της είχε εγκρίνει την εν λόγω ταινία, ο Μακ Κάρτεν δήλωσε ότι «ήταν πολύ δυσαρεστημένοι» με το αποτέλεσμα. «Αισθάνθηκαν ότι ο Κέβιν είχε ξεπεράσει τα όρια της συμφωνίας που είχαν συνάψει», είπε, προσθέτοντας: «Η κατηγορία στο επίκεντρό της δεν υποστηριζόταν από τίποτα που (η Whitney) είχε πει σε κανέναν άλλον. Το να βασίσει ο Κέβιν ένα ντοκιμαντέρ πάνω σε αυτό φαινόταν εύθραυστο. Θα χρειαζόμουν μια σημαντική ποσότητα υποστηρικτικών στοιχείων για να το συμπεριλάβω».
Η νέα ταινία είναι πιο άμεση στην αντιμετώπιση των θεμάτων στη ζωή της Χιούστον γύρω από τη φυλή. Αναπαριστά την περιβόητη σκηνή στα βραβεία Soul Train όπου την αποδοκίμασαν και περιλαμβάνει μια σκηνή κατά τη διάρκεια μιας ραδιοφωνικής συνέντευξης σε έναν μαύρο σταθμό, στην οποία ο DJ απηχεί ένα συνηθισμένο παράπονο της εποχής: ότι η μουσική της ήταν «πολύ λευκή».
Το σενάριο του McCarten βάζει τη Χιούστον να αναδεικνύει τον εγγενή ρατσισμό αυτής της άποψης με δίκαιη σαφήνεια. Ταυτόχρονα, τέτοιες κατηγορίες την τραυμάτισαν βαθιά. «Το να σε αποκαλούν οι δικοί σου άνθρωποι «Oreo» είναι εξαιρετικά οδυνηρό», δήλωσε η Lemmons. «Θα ήλπιζα βέβαια ότι η συζήτηση θα ήταν διαφορετική τώρα».
Η σχέση με τον πατέρα της
Η Γουίτνεϊ Χιούστον είχε μάχες μέσα στην ίδια της την οικογένεια, κυρίως με τον πατέρα της, ο οποίος χρησίμευε ως μάνατζέρ της. Λίγο πριν από τον θάνατό του της έκανε μήνυση για 100 εκατομμύρια δολάρια.
Στην ταινία απεικονίζεται ότι την αντιμετώπιζε περισσότερο σαν οικονομικό περιουσιακό στοιχείο παρά σαν άνθρωπο. «Είχα μια προσωπική εμπειρία με τον Τζον που με συγκλόνισε», δήλωσε η Λέμονς. «Ήταν εκείνος που μου μίλησε για το «εμπορικό σήμα». Αυτό ήταν πολύ ανατριχιαστικό. Μιλούσε για την κόρη του!».
Η ζωή της Γουίτνεϊ Χιούστον έχει γίνει ταινία κάμποσες φορές
Ο McCarten έχει διαφορετική άποψη. Αποκάλεσε τον Τζον Χιούστον «έναν κακό με πολύ μικρό «κ». Ακόμα και στο τέλος, όταν έκανε μήνυση στη Γουίτνεϊ, είχε στο μυαλό του μια δικαιολογία γι’ αυτό», είπε.
«Έκανε αυτό το δισκογραφικό συμβόλαιο για εκείνη και πίστευε ότι τα χρήματα σπαταλήθηκαν από τη Γουίτνεϊ και τον Μπόμπι. Έκανε πολλά για την κόρη του». Η τραγουδίστρια δεν συμφιλιώθηκε ποτέ με τον πατέρα της και δεν παρευρέθηκε καν στην κηδεία του.
Η απεικόνιση του Bobby Brown, αν και, κατά διαστήματα, σκληρή, αίρει τις ευθύνες που κάποιοι του έχουν επιρρίψει για τη σωματική παρακμή της Χιούστον. Σε μια σκηνή, η Γουίτνεϊ του λέει ευθέως ότι έπαιρνε ναρκωτικά πριν τον γνωρίσει. Όπως και η Κρόφορντ, ο Μπράουν δεν είχε καμία συμμετοχή στην ταινία.
Παρά τις πολλές θλιβερές στιγμές της ταινίας, επιτυγχάνει τον στόχο της να αναδείξει πάνω απ’ όλα τη λαμπρότητα της Χιούστον, υποβοηθούμενη από το ότι οι δημιουργοί της είχαν πρόσβαση σε πολύ περισσότερη από τη μουσική της από ό,τι οι προηγούμενοι κινηματογραφιστές.
Η ταινία βρίσκει την κορύφωσή της στις αναπαραστάσεις εποχικών εμφανίσεων, όπως η θριαμβευτική απόδοση του Star-Spangled Banner στο Superbowl. «Ήταν ο αρχιτέκτονας αυτής της παράστασης», δήλωσε ο McCarten, συμπληρώνοντας: «Επιβράδυνε το όλο θέμα για να δώσει χώρο στον εαυτό της να κάνει τα δικά της πράγματα. Και σίγουρα το έκανε».
Μια άλλη στιγμή έρχεται σε μια σκηνή που απεικονίζει τη Συναυλία για τη Νέα Νότια Αφρική, η οποία ήταν η πρώτη συναυλία που πραγματοποιήθηκε στη χώρα αυτή μετά το Απαρτχάιντ. «Η Γουίτνεϊ ήξερε πώς να κάνει μια performance να μιλάει για μια στιγμή», είπε ο Lemmons, με τον McCarten να προσθέτει: «Όταν τραγούδησε το I Will Always Love You σε εκείνο το σόου, το προέκτεινε από μια ιστορία αγάπης προς ένα άλλο πρόσωπο σε μια ιστορία αγάπης για την ελευθερία».
Τα επισκιάζει όλα αυτά μια εμφάνιση από τα American Music Awards του 1994, όπου συνδύασε τρία τραγούδια για να δημιουργήσει μια σουίτα που οι κινηματογραφιστές ονόμασαν «The Impossible Medley».
Περιλαμβάνει το I Loves You, Porgy (από το Porgy and Bess), το And I’m Telling You I’m Not Going (από το Dreamgirls) και τη δική της επιτυχία I Have Nothing. Η Χιούστον συγκρίνει το να τα τραγουδάει μαζί με το να «σκαρφαλώνει κανείς στο Έβερεστ χωρίς οξυγόνο». «Θα τραγουδήσει με όλη της την ένταση και θα σκεφτείς «αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να γίνει», είπε η Lemmons. «Και μετά πηγαίνει ψηλότερα».
Δεδομένης της δύναμης τέτοιων ερμηνειών, καθώς και της αγάπης που κατάφερε να βιώσει η Χιούστον στη ζωή της, ο McCarten αρνείται να τη δει ως τραγική φιγούρα. «Αν δείτε μια ζωή ως λουλούδια, στη μία άκρη της κλίμακας, και έναν σωρό από σκ@τ@, στην άλλη, σε ποιο από τα δύο έχει μεγαλύτερη βαρύτητα;», είπε. «Η ζωή της Γουίτνεϊ είχε πάρα πολύ περισσότερα λουλούδια».