Μια φορά κι έναν καιρό, πολλά χρόνια προτού η τεχνολογία παρεισφρήσει στις ζωές όλων, οι μαθητές δεν είχαν καν κινητά τηλέφωνα για να ασχοληθούν.
Λέξεις όπως αναπάντητη, sms, 3210 και αργότερα MSN, hi5, Myspace, Facebook, Instagram κ.λπ., ήταν άγνωστες. Στα τέλη της δεκαετίας του 1980 με αρχές 1990, η αγορά ήταν τελείως διαφορετική.
Ήταν η εποχή της ανεμελιάς, όχι μόνο για τα παιδιά και τους έφηβους. Η «σοβαρότητα», το υπέρμετρο άγχος, η ολική αποχαύνωση, η μείωση του γέλιου, της διασκέδασης και της ψυχαγωγίας, θα καθυστερούσαν. Η ιερή έννοια της αλάνας βαστούσε γερά.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990, πιθανότατα το 1992, μία νέα τάση εμφανίστηκε στις νεανικές παρέες, τα σπίτια και τα σχολεία.
Μπουγελόφατσες, φίλες και φίλοι. Οι αναγνώστες κάτω των 30 ετών ενδεχομένως να μην τις πρόλαβαν. Ίσως να έχουν παρακολουθήσει/διαβάσει γι’ αυτές στο διαδίκτυο ή να θυμούνται κάποιον μεγαλύτερο αδερφό να βρέχεται με φίλους.
Κυκλοφορούσαν από την «Ψιλικοκό», η οποία ανήκε στον Απόστολο Βακάκη, μετέπειτα μεγαλομέτοχο της εταιρείας παιχνιδιών “Jumbo“.
Στο ξεκίνημά τους κόστιζαν 250 δραχμές, επομένως τα παιδιά έκαναν σαν τρελά, επιθυμώντας να εμπλουτίζουν συνεχώς τη συλλογή τους.
Αξέχαστο έχει μείνει η διαφήμιση με το «πλιτς-πλιτς-πλιτς», όπως επίσης και η… ρίψη σε μία γάτα που απομακρύνεται κακήν κακώς.
Οι κανόνες του παιχνιδιού ήταν πολύ απλοί: Το ραντεβού δινόταν όπου υπήρχαν βρύσες, οι συμμετέχοντες πίεζαν την μπουγελόφατσα για να τη γεμίσουν με νερό και εν συνεχεία έβρεχαν τους υπόλοιπους.
Συνήθως χωρίζονταν σε ομάδες, με το παραδοσιακό… ντέρμπι αγόρια vs κορίτσια να έχει την τιμητική του. Ξέρετε τώρα.
Ο Γιαννάκης έδειχνε την ιδιαίτερη συμπάθειά του στην Ελενίτσα, ανοίγοντας πυρ (ή μάλλον ύδωρ) εναντίον της. Ωραία, ανέμελα χρόνια… Μακριά από την αγριάδα των στίχων της τραπ μουσικής και τους ποικίλους κινδύνους του διαδικτύου.
Τότε η μοναδική έννοια των γονιών ήταν να μην κρυολογήσουν τα παιδιά τους. Αλλά οι μπουγελόφατσες επιστρατεύονταν κατά βάση τους καλοκαιρινούς μήνες. Και κυρίως τον Ιούνιο, όταν έκλειναν τα σχολεία.
Πολλοί μαθητές είχαν δεύτερη αλλαξιά στην τσάντα τους, ακριβώς επειδή επρόκειτο να γίνουν… λούτσα. Αργότερα εμφανίστηκαν οι νερόμπομπες, ενώ πάντα στην εξίσωση έμπαιναν και τα μπουκάλια. Σκοπός ήταν να βραχεί ο συμμαθητής με οποιονδήποτε τρόπο.
«Καραβανάς», «Γυαλάκιας», «Μπρρρ», «Κουάξ», «Τέρορ», «Πόρκυ», «Σίφουνας», «Μπάρνυ», «Κολοκύθας», «Σαγόνιας», «Τραγιάσκας», «Γκολάκιας». Οι παλιότεροι ενδεχομένως να θυμούνται αυτά τα ονόματα. Με συγκίνηση και νοσταλγία για τα χρόνια που πέρασαν ανεπιστρεπτί.
Ακόμα και οι δάσκαλοι άναβαν άτυπα το «πράσινο φως» για να μπουγελωθούν οι μαθητές τους. Συμπαρασύρονταν κι εκείνοι από το γενικότερο κλίμα της ανεμελιάς. Ο ήλιος και η ολοκλήρωση της σεζόν αρκούσαν για να χαθεί προσωρινά ο έλεγχος.
Στην πραγματικότητα, ο μεγαλύτερος φόβος δεν ήταν τα κρυολογήματα. Ας μην ξεχνάμε ότι τότε η εποχή δεν περιελάμβανε μαλθακότητα απέναντι στις ασθένειες. Βέβαια, σε έναν βαθμό ήταν λογικό, αφού έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια για να γίνουν οι ιοί πιο ανθεκτικοί.
Το μόνιμο άγχος των γονιών και των δασκάλων ήταν τα γλιστρήματα. Με τέτοιες ποσότητες νερού, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έχαναν την ισορροπία τους. Καλά στα γόνατα δεν έδινε κανείς σημασία. Όλοι με μία μόνιμη πληγή κυκλοφορούσαν, η οποία μάτωνε καθημερινά.
Το πρόβλημα ήταν όταν υπήρχε ολισθηρότητα στις σκάλες. Όπως στοιβάζονταν οι μαθητές, εν μέσω πειραγμάτων και σπρωξιμάτων, οι πτώσεις αυξάνονταν και ο τραυματισμός στο πρόσωπο καραδοκούσε. Τότε, πάντως, ελάχιστα παιδιά είχαν τέτοια άγχη.
Αργότερα εμφανίστηκαν κι άλλες τάσεις στα σχολεία. Τα τρελόμπαλα, τα μπεγλέρια, τα παγουρίνο (επίσης χρήσιμα για μπουγέλο), οι τάπες, οι κάρτες Υπερατού κ.λπ. Κάτι τέτοιες στιγμές το διαδίκτυο είναι χρήσιμο, διότι οι παλιότεροι θυμούνται και οι νεότεροι μαθαίνουν.
Πιθανότατα, η μεγαλύτερη επιχειρηματική επιτυχία να καταγράφηκε από τις μπουγελόφατσες. Τα 90s’ είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με αυτές στον κύκλο των παιδιών και των εφήβων της εποχής. Χρόνια που κύλησαν σαν… νερό. Θλίψη. Αλλά πάμε όλοι μαζί: «Πλιτς-πλιτς-πλιτς»!