Οι καλλιτέχνες έχουν πάντα να πουν μια ιστορία γύρω από ένα δημιούργημά τους. Και ο κόσμος ψοφάει να μαθαίνει τι ήταν αυτό που ενέπνευσε έναν πίνακα, ένα τραγούδι, ένα έργο τέχνης.
Κάπου στα 80s, εποχή που θριάμβευσε το ελληνικό ροκ και έντεχνο, οι ιστορίες αφθονούσαν και οδηγούσαν σε κάθε λογής τραγούδι. Κι ο Βασίλης Καζούλης έχει να μοιραστεί διάφορες.
Πριν εστιάσουμε στον ίδιο τον Καζούλη, να πούμε πως ήταν μια εποχή που, επειδή υπήρχαν οι δίσκοι, δεν υπήρχε και κανένα εμπόδιο στο να πειραματιστούν οι δημιουργοί, οι συνθέτες και τραγουδιστές, να βγάλουν τραγούδι από το τίποτα. Ο κόσμος θα το άκουγε, αφού θα αγόραζε τον δίσκο για ένα από τα τραγούδια.
Μια συνάντηση σε ένα μπαρ, ένας στίχος σε μια τουαλέτα, όπως με το τραγούδι των Κατσιμιχαίων «Γυμνή Σκιά», παρήγαγαν ένα τραγούδι.
Για τον Βασίλη Καζούλη το οτιδήποτε μπορούσε να παράξει ένα τραγούδι, ειδικά τα γυναικεία ονόματα.
Στα τραγούδια του που έχουν μείνει στη μνήμη του κοινού, είναι η Φανή, το Αν Ήσουν Άγγελος, το Κάτι Να Γυαλίζει, το Αεροπλάνα, Το Τελευταίο Πλοίο Για την Αμοργό, O Πυγμάχος, το Βορεινό Λιμάνι.
Για τη Φανή, στα έχουμε πει λεπτομερώς εδώ. Τώρα, είναι η σειρά να ξεδιαλύνουμε το μυστήριο για μια άλλη, την Άννα. Το έχει δηλαδή ξεδιαλύνει το μυστήριο πριν αρκετά χρόνια ο ίδιος ο Καζούλης.
Λέει, λοιπόν, στο τραγούδι του ο Καζούλης ότι «Άννα, δεν ήμουνα εγώ για αεροπλάνα», απευθυνόμενος στην κοπέλα του ή σε μια κοπέλα.
Ακούγοντάς το εκτός context, αναρωτιέται κανείς αν μιλάει για κυριολεκτικά αεροπλάνα ή εννοεί κάτι άλλο, αν εννοεί ότι δε μπορεί τα ταξίδια ή αν εννοεί ότι είναι πολύ φτωχός. Ή ότι δεν του αρμόζει αυτουνού να πετάει στα σύννεφα και να ονειρεύεται, αλλά να πατά στη γη.
Και αυτές οι ερμηνείες, μας καλύπτουν. Δε μας καλύπτει η αλήθεια για το πώς γράφτηκε το τραγούδι. Ότι δηλαδή επειδή ήταν στην αεροπορία, ο Καζούλης ήθελε να γράψει ένα τραγούδι για τους σμηνίτες και τους αεροπόρους που έστελναν φωτογραφίες και γράμματα στα κορίτσια τους και τους έλεγαν πως θα προτιμούσαν να είναι μαζί τους, παρά στους αιθέρες.
Κι επειδή το όνομα «Άννα» ήταν το μόνο που έκανε ρίμα με τα αεροπλάνα, απλά μπήκε. Βλέπετε πως η αλήθεια δεν είναι ικανοποιητική, ειδικά όταν έρχεται μετά από ένα διάστημα στο οποίο η φαντασία έχει καλπάσει κι έχει γεννήσει αστικούς μύθους.
Βλέπετε πως η αλήθεια είναι καλύτερο να μένει κάπου κλειδωμένη, να μη βλέπει ποτέ το φως, αλλά να επιτρέπει στους ανθρώπους να ακολουθήσουν μονοπάτια κατά το δοκούν, όπως ορμηνεύει η ψυχούλα τους.
Για τον Βασίλη Καζούλη μπορεί να μην υπήρξε ποτέ κάποια Άννα, αλλά στο μυαλό μας η Άννα υπήρξε και κάθε φορά που ακούμε το τραγούδι, ξέρουμε πώς μοιάζει, τι να φανταστούμε.